شرکت توسعه کشت و صنعت آوین ژن (سهامی خاص) با هدف ایجاد الگو پرورش دام سبک صنعتی در سال ۱۳۹۳ تاسیس شد. در آن زمان نمونه­ های موفق و پایداری که توانسته باشند با استفاده از نژاد مناسب در یک الگوی پایدار به تولید بپردازند وجود نداشت. باور رایج بر این بود که گوسفند و بز برای جلوگیری از لنگش و مشکلات اندام حرکتی به راهپیمایی در کوه نیاز دارند یا نگهداری آنان در سیستم بسته امری غیر اقتصادیست.
شرکت برای انتخاب نژادهای پرتولید مناسب برای مناطق گرم و خشک، از میان بیش از ۳۰۰ تیره گوسفند موجود در دنیا با تصمیمی حساس و خطیر مواجه بود. تلاش شد تا با بررسی دقیق اسناد سازمان خوار بار جهانی (فائو) و برنامه توسعه ملل متحد (UNDP)، شناخت الزامات و توصیه­ ها برای منطقه خاورمیانه و همچنین توجه به تجارب جهانی و صنایع موفق بین المللی موجود دام سبک در دنیا، انتخاب نژاد، تکنولوژی پرورش و دانش فنی مورد نیاز از خطاها و اشتباهات رایج پرهیز شود. تمیز باورهای غلط از سیاست­های درست آسان نمی ­نمود، لذا رهیافت کسب و کار و استراتژی سرمایه گذاری تنها پس از انجام مطالعات و تحقیقات طولانی تعیین شد که از سال ۱۳۹۰ تا نیمه سال ۱۳۹۳ به طول انجامیده بود.
پروژه در فاز پایلوت با استفاده از ۱۰۰ راس گوسفند آواسی بهبود یافته شیری آغاز شد و در ادامه تحت نظارت وزارت جهاد کشاورزی و مرکز اصلاح نژاد و بهبود تولیدات دامی کشور واردات تعداد بیشتری دام به عنوان اولین هسته‌های ژنتیکی در دستور کار قرار گرفت. نژادهای گوسفند دومنظوره شیری-گوشتی اصلاح شده آصف و لاکن و نژاد تولیدمثلی رومانف برای نخستین بار به کشور وارد شد. در حال حاظر شرکت به پرورش ۳۰۰۰ راس دام سبک مشغول است و علاوه بر نژادهای فوق الذکر بزهای شیری سانن و آلپاین نیز پرورش داده می‌شوند.
سالانه تعداد زیادی نتاج در بالاترین سطح کیفی ممکن تکثیر و در سطح کشور توزیع می‌شوند. آوین ژن علاوه بر تکثیر دام مولد، سالانه ۵۰۰ تن شیر بز، ۴۰۰ تن شیر گوسفند و ۳۰ تن گوشت قرمز تولید می‌کند.
باعث خوشحالیست که رویای پرورش صنعتی دام سبک امروز تحقق یافته و واحدهای پرورش متمرکز و غیر متکی به مرتع، به عنوان یک رهیافت مکمل در تامین امنیت غذایی ایران و ایجاد اشتغال مولد در حال شکل‌گیریست.​​​​​​​

بر اساس گزارشات فائو (سازمان خواربار و کشاورزی سازمان ملل متحد) منطقه خاور نزدیک، از مراکش و موریتانیا تا ‏پاکستان، به پرورش حدود یک پنجم جمعیت گوسفند و بز جهان مشغول است. گوشت و سایر ‏فرآورده های دامی گوسفند و بز در بین این جوامع ترجیح داده می شود و در بسیاری از این کشورها نقش اصلی در تامین کل ‏گوشت و لبنیات مصرفی را بر عهده دارد. تقاضا برای این نوع گوشت بسیار زیاد است و در سال های اخیر رشد ‏چشمگیری نشان می دهد. سازمان ملل متحد نکات فوق را دلایل اصلی امکان ایجاد اقلیم اقتصادی درخشان برای پرورش ‏گوسفند و بز در کشورهای خاور نزدیک دانسته و معتقد است روش تولید غیر متمرکز و سنتی حاضر، قادر به پاسخگویی نیاز ‏فعلی و آتی منطقه نمی باشد. این سازمان با در نظر گرفتن میزان پایین تولید علوفه در مراتع کشورهای خاور نزدیک، لزوم ‏کاهش فشار چرا از مراتع و مهاجرت روزافزون عشایر و روستاییان به مناطق شهری، تعویض واحدهای دامی موجود با ‏دام های بهره ورتر و تاسیس مراکز تولید نیمه متمرکز و متمرکز پرورش را امری اجتناب ناپذیر دانسته است. ایجاد ‏چنین مراکزی باعث دستیابی به مزایای متعددی خواهد شد:‏

‏١- بوجود آمدن امکان به نژادی صفات تولیدی با استفاده از نژادهای اصلاح شده و روش های نوین تولید مثلی برای ‏افزایش حجم و بهبود کیفیت تولید شیر و گوشت به ازای هر راس دام ‏
‏٢- محدود ساختن نیاز به چرا و جلوگیری از تخریب مراتع
‏٣- تلفیق کشاورزی و دامپروری و افزایش بهره وری زمین، نیروی کار و همچنین نرخ تولید گوسفندان
‏٤- کاهش نیازهای تغذیه ای به دلیل کاهش حرکت گله
‏٥- بهبود تولید علوفه در چراگاه و افزایش بهره وری در واحد سطح  ‏
٦- کاهش تلفات ناشی از بیماری، شرایط ضعیف نگهداری یا هجوم درندگان
‏٧- تسهیل در کنترل انگل های داخلی و خارجی ‏
‏٨- امکان دسته بندی و جداسازی گله بر اساس مرحله تولید و مدیریت بر این اساس
‏٩- تامین پایدار و تضمین شده گوشت و شیر تازه در طول سال که با بهره وری در تولید، انبار و فروش همراه است
 
تجمیع مزایای مزبور سبب دستیابی به بازده بالای تولید گوشت و شیر به ازای هر راس میش خواهد شد. افزایش عملکرد ‏حیوانات، بکارگیری موثر نیروی کار و قیمت بالای محصول باکیفیت تولید شده سرمایه گذاری اولیه در ایجاد زیر ساخت های لازم برای این منظور را توجیه پذیر می سازد.‏
 
پیشنهاد اجرایی
​​​​​​​
با توجه به سهم بالای فعالیت دامداری در ترکیب شغلی روستاییان، جایگزینی دام های پرتولید، مقاوم و مناسب مناطق گرم ‏و خشک با دام های کم بهره موجود، سبب تضمین معیشت و بهبود ارتزاق آنان گشته و از شدت تاثیرات منفی اقتصادی ‏روند کنونی خواهد کاست. با در نظر گرفتن وجود دانش بومی و سینه به سینه در خصوص پرورش گوسفند و بز و روش ‏های سنتی فرآوری محصولات دامی و مشتقات لبنی (پنیر، کشک، روغن و غیره...) در میان زنان و مردان روستایی، این ‏گونه های دامی در مقایسه با گاو شیری از مزیت های درخشانی برخوردار هستند. نشخوارکنندگان کوچک مقاومت و ‏سازگاری بی بدیلی با اقلیم های گرم و خشک ایجاد کرده اند که با توجه به روند خشکسالی ها و تغییرات اقلیمی حاکم در ‏منطقه خاورمیانه، توجه به این قابلیت در دام های برگزیده حایز اهمیت حیاتی است. قابلیت منحصر به فرد این گونه های ‏دامی برای مصرف علوفه کم کیفیت، ضایعات کشاورزی، پس چر مزارع و گیاهان مرتعی غیر قابل استفاده برای ‏نشخوارکنندگان بزرگ، این حیوانات را به ابزاری بی نظیر و بسیار موثر در افزایش تولید پایدار و کنترل بلند مدت فقر و ‏گرسنگی بدل می سازد. افزایش پتانسیل تولید گوشت در کنار تولید شیر در دام ها ضمن ایجاد درآمد ادواری قویتر، با ‏افزایش تولیدات لبنی، باعث ایجاد یک جریان درآمدی منظم و جاری در طول سال و همچنین بهبود ارزش افزوده و درآمد ‏سرانه قابل توجه در خانوارهای روستایی می گردد. تغییر بخشی از سامانه های پرورش مرتعی با سیستم های پرورش متمرکز ‏و نیمه متمرکز (مزرعه ای-روستایی) غیر متکی به مراتع، از طریق واگذاری دام های اصلاح شده، ارایه آموزش ها و ‏پشتیبانی های لازم توسط گروه های توسعه روستایی و جلب مشارکت زنان در عین ایجاد اشتغال مولد برای آنها سبب ‏کاهش فشار چرا، تخصیص مطلوب منابع و امکان اعمال روش های کارآمد مدیریت تولید میگردد.‏​​​​​​​